ขึ้นต้นหัวข้อ “มีเงินน้อย อยากจะได้อานิสงส์มากๆ จะทำบุญอย่างไร” คงเป็นคำถามที่หลายๆคนก็คงคาใจเช่นเดียวกับผม ถ้าจะกล่าวถึงคนไทย ก็ต้องบอกว่า มีนิสัยที่ชอบทำบุญมากประเทศหนึ่ง เพราะตามคำสอนทางพระพุทธศาสนา จะสอนเรื่องการให้ทานไว้ด้วย อีกทั้งเมื่อมีเทศกาลสำคัญๆ คนไทยก็มักจะเข้าวัดทำบุญกันมาก
เมื่อเร็วๆนี้ มีการสำรวจจาก มาสเตอร์การ์ด ระบุว่าประเทศไทยเป็นประเทศที่ใจบุญมากที่สุดในเอเชียประจำปี 2015 จากการบริจาคโดยทำการสำรวจตัวอย่าง 500 คน จากกลุ่มคนที่มีอายุ 18 – 64 ปี ใน 14 ประเทศทั่วเอเชีย พบว่าผู้ตอบแบบสอบถามจากประเทศไทยทำบุญมากที่สุดในเอเชีย ที่ 70.5% โดยมีประเทศเวียดนามตามมาเป็นอันดับที่ 2 ที่ 70.4% และประเทศญี่ปุ่นอยู่ในอันดับรั้งท้ายที่ 16.2%
อันดับประเทศใจบุญในเอเชีย ปี 2015 โดยมาสเตอร์การ์ด
ภาพจาก : thairath
จากการทำบุญนี้ จะเน้นในเรื่องการบริจาคเป็นหลัก ผมก็รู้สึกดีใจที่คนไทยนิยมบริจาคช่วยเหลือสังคม และผมจึงเกิดคำถามในใจขึ้นมาว่า นอกจากจะเป็นประโยชน์ต่อสังคมแล้ว ทางพระพุทธศาสนาได้กล่าวเรื่องผลของบุญไว้อย่างไร และถ้ามีทรัพย์น้อยๆ จะทำอย่างไรให้ได้อานิสงส์มาก
คำถามนี้ ผมก็ลองค้นหาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ต ก็ไปเจอกับคำถามเดียวกัน ซึ่งเป็นคำถามธรรมต่อหลวงพ่อฤาษีลิงดำ วัดท่าซุง จากหนังสือ หัวข้อเรื่องที่ ๑๕ : สารพันปัญหาว่าด้วยเรื่องทานโดย ท่านเจ้าคุณพระราชพรหมยาน
จากเนื้อหาที่ได้ค้นเจอ ผมเห็นว่าเป็นประโยชน์ต่อพุทธศาสนิกชนอย่างมาก ประกอบกับตัวผมเองนั้นก็มีศรัทธาต่อหลวงพ่อฤาษีลิงดำอยู่แล้ว จึงขอนำบทความในหนังสือนี้ มาเผยแพร่บนบล็อกส่วนตัวของผมด้วย
โดยสรุปเนื้อหา หลวงพ่อฤาษีลิงดำ ท่านได้เมตตาตอบคำถาม โดยมีเนื้อหาในเรื่องของกำลังใจเป็นหลัก คือความไม่กังวลในการทำบุญ ให้ทำตามกำลังไม่เดือดร้อน และทำบุญในขอบเขตบุญที่เหมาะสม ผมคิดว่าน่าจะเกี่ยวกับเนื้อนาบุญเป็นส่วนประกอบด้วย โดยถ้าเราทำบุญในขอบเขตบุญน้อย หรือทำกับคนไร้ศีล ก็จะส่งผลต่อบุญนั้นได้อานิสงส์น้อยกว่าทำกับคนที่มีศีล
ลองอ่านบทความจากหนังสือที่ผมคัดลอกมาด้านล่างนี้แล้วกันนะครับ แล้วลองพิจารณากันดู
ผู้ถาม :- “ลูกเป็นคนยากจนมีเงินน้อย อยากจะได้อานิสงส์มาก ๆ จะทำบุญอย่างไรดีคะ…?”
หลวงพ่อตอบ :- คืออานิสงส์จริง ๆ ต้องทำบุญให้มากที่สุดเท่าที่จะพึงทำได้ สมมุติว่าเรามีเงินอยู่ 10 บาท จะไปมาที่นี่เสียค่ารถ 6 บาท กินก๋วยเตี๋ยว 3 บาท ได้ครึ่งชามแล้ว หมดไป 9 บาท เหลือ 1 บาท เขียนที่หน้าซองเลยว่า เงินนี้ถวายสังฆทาน วิหารทาน และธรรมทาน อันนี้อานิสงส์มากเหลือเกิน จำนวนเงินเขาไม่จำกัด เขาจำกัดกำลังใจ ถ้ากำลังใจมุ่งด้านดีนะ
การทำบุญมาก ๆ คำว่า “ทำมาก” หมายความว่า ทำบ่อย ๆ แต่คำว่า “บ่อย” ไม่ต้องทุกวันก็ได้นะ คำว่า “มาก” หมายความว่า ทำเต็มกำลังที่พึงทำ ไม่ใช่ขนเงินมามาก เวลาทำบุญ ต้องดูก่อนว่า ค่าใช้จ่ายเรามีความจำเป็นเพียงไร ไอ้เงินที่มีความจำเป็นอย่านำมาทำบุญ มันจะเดือดร้อนภายหลัง และให้เหลือส่วนนั้นไว้บ้าง แล้วแบ่งทำบุญพอสมควร
และประการที่ 2 การทำบุญถ้าใช้วัตถุมาก แต่กำลังใจน้อย ก็มีอานิสงส์น้อย ถ้าหากใช้วัตถุน้อย กำลังใจมีมาก ก็มีอานิสงส์มาก อย่างถวายสังฆทานที่บรรดาญาติโยมพุทธบริษัทนำมานี่ ลงทุนไม่มาก แต่อานิสงส์มหาศาล
ความจริง ถ้าจะพูดถึงอานิสงส์กันจริง ๆ ละก็ รู้สึกว่าจะมากกว่าจัดงานที่บ้านหรือที่วัดตั้งเยอะแยะ ทั้งนี้เพราะว่าอะไร เพราะว่าถวายสังฆทานเราทำกันแบบเงียบ ๆ ไม่มีกังวล การบำเพ็ญกุศลแต่ละคราว ถ้ามีกังวลมาก อานิสงส์มันก็น้อย เพราะว่าจิตที่เราเข้าสู่กุศล มันห่วงงานอื่นมากกว่า ไม่ตั้งจิตโดยเฉพาะ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง การถวายสังฆทานในหมู่ตั้งแต่ 4 รูปขึ้นไป ตามพระวินัยท่านเรียกว่าคณะสงฆ์ ถ้าต่ำกว่านั้นเป็นคณะบุคคล ถ้าบุคคลเดียวเป็นปาฏิปุคคลิกทาน ทานโดยเฉพาะ ทีนี้การถวายสังฆทานแก่พระสงฆ์เป็นหมู่นี้มีอานิสงส์มาก
เรื่องนี้ก็มีตัวอย่าง คนที่มีทรัพย์น้อย ทรัพย์มาก อย่างท่านอินทกะเทพบุตร กับอังกุระเทพบุตร ไงล่ะ
ท่านอังกุระเทพบุตร ทำบุญนอกเขตพระพุทธศาสนา เวลานั้นพระพุทธศาสนาไม่มี ตั้งโรงทาน 80 โรงทาน ให้ทานถึงสองหมื่นปี เลี้ยงคนกำพร้า คนตกยาก คนเดินทาง พอตายจากความเป็นคน ไปเกิดเป็นเทวดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เป็นเทวดาที่มีบุญน้อยที่สุด เพราะเขตของบุญเล็กไป คนไร้ศีลไร้ธรรม ใช่ไหม…?
ตรงกันข้าม ท่านอินทกะเทพบุตร เกิดเป็นคนจน พ่อตาย ตัดฟืนเลี้ยงแม่ ก็ไม่ได้ตัดขายมากมาย เอาแค่วัน ๆ พอกินพอใช้ไปวัน ๆ วันหนึ่งพระสงฆ์เดินผ่านไปที่นั้น ท่านมีโอกาสได้ถวายทาน ในฐานะไม่ได้เตรียมตัวไว้ก่อน คนจนจะมีอะไรมากนักใช่ไหมล่ะ เพียงแค่ครั้งเดียวในชีวิตเท่านั้น อาศัยคุณความกตัญญูรู้คุณอย่างหนึ่ง แล้วก็ถวายสังฆทานหนึ่ง สองอย่างด้วยกัน ตายแล้วไปเป็นเทวดาที่มีบุญมากที่สุดในดาวดึงส์ นอกจากพระอินทร์แล้วไม่มีใครโตกว่า
– – คงได้ประโยชน์ และนำไปประยุกต์ใช้กันได้นะครับ —
